Kort maar krachtig

Panama stond dus al helemaal niet op het lijstje, maar weer door verhalen van andere reizigers werd ik overtuigd, en doordat ik had besloten de zeiltocht te doen, kon ik net zo goed nog een tijdje in Panama doorbrengen voordat ik naar Buenos Aires vlieg om Wout daar te ontmoeten.

Zondagavond vertrokken we, met zijn achten op de boot Mintaka. De kapitein en zijn vrouw waren Duits, over de 60, en hartstikke gezellig. Ze zeilden al 40 jaar samen en Manfred de kapitein had de boot zelf gebouwd, dus we waren in goede handen. Ik sliep met twee Zwitserse jongens in de cabin, en dan was er nog een Amerikaans stel, twee Nederlandse jongens uit Alkmaar, en een Australiër. De eerste 48 uur waren op de open zee, van Cartagena naar de San Blas eilanden van Panama. 2 dagen lang en overal waar je kijkt is water, ik vond het geweldig. Niet iedereen had dezelfde mening als ik daarover, want ze hadden anti-zeeziektepillen sterk aangeraden, maar die werkten blijkbaar niet voor iedereen... Die tijd op de boot dus echt gerelaxt zoals ik dat nog niet eerder had gedaan. Ik had eindelijk tijd om te lezen (voor het eerst sinds jaren dat het niet MOET en dan blijkt het dus veel leuker te zijn :)), lekker in de zon op de boot gezeten over onzin praten en naar de flauwe grappen van Manfred luisteren.

En na twee dagen arriveerden we dan op de prachtige San Blas eilanden. Dat zijn 350 eilandjes voor de Caribische kust van Panama, allemaal mini en sommige bewoond, en vol met palmbomen. We werden een paar keer met de boot gedropt om te snorkelen, een keer iets te dicht bij een rif dat Tjebbe en Aaron dus van iets te dichtbij gezien te hebben gekregen, en gevoeld... Het koraal en de vissen waren supermooi daar, maar helaas helaas heb ik ook een hoop teruggezien van het profielwerkstuk dat ik vorig jaar heb gemaakt. Ik had natuurlijk cijfers en plaatjes gezien over de Plastic Soep dus ik wist dat het erg was, maar nu ik die enorme hoeveelheden plastic in de zee en aangespoeld op de eilandjes met mijn eigen ogen heb gezien, voorbij heb zien drijven in de oceaan vanaf de boot, en zelfs heb gevoeld omdat ik gewoon in breien van plastic heb gesnorkeld, snap ik dat het nog een veel groter probleem is dan Robyn en ik al dachten. Heel gek dat ik dat zo zonder het op te zoeken ben tegen gekomen.

Op de eilandjes (to another f***ing island zoals Manfred zou zeggen als we vroegen wat we gingen doen) hebben we kokosnoten geslacht en gedronken met de locals, en 's avonds kregen we verse kreeft van Petra, die trouwens elke dag heerlijk heeft gekookt voor 10 man. Ik hoor Petra nog steeds zeggen in een Duits accent: "Who wants moooooreee?" vanuit de kajuit en "This is unbelievable! Would you do this at home?!" als er weer eens iemand met een natte zwembroek op een kussen ging zitten, of met zanderige voeten naar binnen liep. Maar de laatste avond heeft ze wel gezellig drankspelletjes met ons zitten spelen, opa en oma deden gewoon mee!

Aangekomen in Portobelo op het vaste land van Panama was er opeens een nieuwe wet, waardoor ze moeilijk deden bij de douane. We kregen een stempel om 72 uur te blijven in Panama, maar als we langer bleven hoefden we alleen 10 dollar te betalen op het moment dat we het land verlaatten. Ik ga zo dus uitvinden of dat echt zo is... Vervolgens allemaal een douche genomen in een hostel daar (dat was na 5 dagen bij sommigen heeel erg nodig) en met de bus naar Colón, vanwaar we de trein langs het Panamakanaal naar Panama City namen. Colón was een gevaarlijke stad was ons verteld dus daar moesten we niet rondlopen, en toen Aaron en ik meteen een ongeluk zagen toen we alleen even naar de supermarkt waren geloofden we dat dus wel. Daar hebben we dus vooral het treinstation gezien. De trein was super luxe en bijna overal van glas, dus toen het donker werd konden we de sterrenhemel door het dak van de trein zien. In Panama City hebben we de daarop volgende dagen met de bootgroep de vismarkt bezocht, de sluizen van het Panamakanaal en de Bahaí tempel, een godsdienst waar ik nog nooit van gehoord had. Vanaf daar hadden we uitzicht over de hele stad, die eigenlijk heel anders is dan ik verwachtte. Het staat vol met wolkenkrabbers en ziet er heel Amerikaans uit.

Ik had eerst een heel plan gemaakt voor hoe ik Panama in 10 dagen zou bezoeken, met behulp van de lijst die ik van Vanessa had gekregen. Maar toen ik bij mijn eerste stop aankwam heb ik dat plan maar opgegeven. Ik ging met Luca en Sam, de Zwitsers van de boot, naar Bocas del Toro. Dat zijn allemaal eilanden bij elkaar in het westen van Panama, aan de Caribische kust. Na de eerste watertaxi naar Bocas op het hoofdeiland zelf namen we een watertaxi naar Bambuda lodge, een hostel op een wat kleiner eiland: Isla Solarte. Echt een lodge in een soort jungle achtige sfeer, vol met gezellige mensen, en een warme ontvangst. Hier kon ik wel een tijdje blijven, en ja, dat heb ik dan ook gedaan. Meteen besloot ik om die dag mee te gaan deepboarden met het halve hostel. Met een duikbril op en een board achter een boot aan, en als je naar beneden stuurt kun je onder water als een dolfijn achter die boot aan om het koraal te bekijken. Heel vet, en het gaat supersnel. Ook nog gesnorkeld, luiaarden bekeken op een eilandje, en gebrobeerd te zwemmen in de sterke stroming.

Die avond de eerste reiziger ontmoet die jonger was dan ik, een maandje! Hij reisde niet alleen en was eigenlijk alleen maar op korte vakantie, maar ik vond het heel bijzonder want ik ben altijd veruit de baby van iedereen.
Omdat het zo'n relaxte plek was en het zelfs leuk was daar als het regende, besloot ik uiteindelijk maar gewoon een week te blijven, voordat ik weer terug moest naar Panama City. Echt niet veel gedaan, een beetje Isla Colón over gefietst, wat feestjes, naar een chocolade plantage boven op een heuvel geweest, waar het zo modderig was dat we maar op onze blote voeten die berg op gingen hiken, drankjes gedaan in Bibi's, een restaurantje op het strand waar we absoluut lek geprikt zijn door zandvlooien en waar ik nu nog steeds aan zit te krabben, salamanders op het plafond die iedereen onder poepten, dolfijnen met de watertaxi mee, en geprobeerd een jungle wandeling te maken met Amber, maar na 5 minuten besloten we dat we niet meer verder konden. Elke dag zei de staff weer dat ze vandaag echt vol waren geboekt dus dat we niet meer konden blijven, maar uiteindelijk was het nooit zo dus zo ben ik uiteindelijk lekker een week gebleven, wat nog veeel te kort voelde. Als ik niks had afgesproken aan de andere kant van Zuid-Amerika, zou ik daar nu zeker nog zitten en er waarschijnlijk voor de komende tijd als vrijwilliger "werken" (de vrijwilligers daar moesten vooral af en toe blaadjes uit het zwembad vissen en af en toe nieuwe muziek aan zetten) zodat ik gratis kon blijven.

Nu weer terug in Panama City en over 3,5 uur vlieg ik naar Buenos Aires (met eerst een 10 uur stop in Bogotá, en eentje van 2 uur in Lima..), maar voor mijn volgende reis naar Midden-Amerika weet ik Bocas del Toro te vinden!