Verliefd op Colombia

Dag lieve trouwe volgers,

Toen iedereen mij voordat ik mijn reis naar Zuid-Amerika begon vroeg waar ik dan na Cusco heen zou gaan reizen, heeft niemand mij ooit Colombia horen antwoorden. Het was nooit in mijn gedachten opgekomen, omdat ik op een of andere manier (zoals de meeste mensen, pap&mam kuch kuch) in mijn hoofd had zitten dat het daar nog gevaarlijk was om te reizen. Ik keek dus raar op toen mijn Costa Ricaanse huisgenootje in Cusco zei dat ik na Ecuador zeker door moest naar Colombia. Maar toen we de gevaarlijke landen van Zuid-Amerika in de les besproken, werd uitgelegd dat Colombia de laatste jaren erg vooruit is gegaan, en dat het er nu hartstikke (of nouja, niet minder dan in Peru &Ecuador) veilig is om te reizen. En langs mijn weg omhoog door Peru en Ecuador kwam ik zo veel reizigers tegen die me allemaal de meest geweldige verhalen over Colombia vertelden, dat ik besloot om zelf te gaan uit zoeken of dit waar was.

En wat ben ik blij dat ik dit aan mijn rondje heb toegevoegd! Het begon toen ik vanuit Quito een nachtbus naar het grensdorpje nam, Túlcan. Ik had mijn reis precies zo uitgestippeld dat ik 's ochtends vroeg in Túlcan aankwam zodat de grens net open was, en dat ik vervolgens het zuiden van Colombia bij dag kon reizen, omdat dit stuk dan weer niet heel veilig is (zoek voor de grap eens het reisadvies voor Colombia op op de website van het Ministerie van Buitenlandse Zaken). Ik nam een taxi naar de grens, wat ik eigenlijk stiekem wel een beetje spannend vond omdat de vorige grens die ik had gepasseerd gewoon rechtstreeks er doorheen was met super vertrouwde Cruz del Sur. Maar toen ik bij de grenspost aankwam was alles super duidelijk, makkelijk en voelde heel veilig, politie overal. Tussen de Ecuadoriaanse en de Colombiaanse post echt zo'n brug overlopen net als in een film, en vervolgens een taxi naar het grensdorpje Ipiales, vanwaar ik mijn 12 uur lange bus naar Cali nam. Gelukkig was er onderweg een prachtig landschap om te bewonderen, dus ik had in ieder geval iets te doen. Ondertussen werd het busje elk uur aangehouden door politie met machinegeweren om iedereens paspoort en alle tassen te checken, en soms moesten de mannen zelfs naar buiten om onderzocht te worden.
Aangekomen in Cali werd mij verteld dat het stuk van de Panamericana dat ik net had gereisd the Road of Death werd genoemd, en dat alle bussen niet voor niets tegelijk de weg over worden gestuurd.. Maargoed, ik had lekker van het landschap genoten.

Toen ik aankwam bij de busterminal werd ik eerst door een pipo naar een taxi geloodsd die niet op de reguliere taxiplek leek te staan, en er stonden 4 gasten bij te chillen die allemaal wild gingen zwaaien toen ik aan kwam lopen. Er was waarschijnlijk niet zo veel aan de hand, maar dit was eigenlijk de eerste keer deze reis dat dat voorgevoel, waarvan iedereen mij voordat ik wegging had gezegd dat ik daar altijd naar moest luisteren, echt niet lekker zat. Daar ben ik dus weer weggesneakt, en ik vond de enorme rij van taxi's aan de andere kant van de parkeerplaats, waar mijn tas zelfs werd ingeladen door de speciale tassen-in-taxi's-inlaad-man. Vervolgens kon de taxichauffeur het hostel niet vinden, dus we hebben hetzelfde parkje 5 keer rond gereden, maar uiteindelijk, na bijna 24 uur reizen, was ik er.
En wat een leuke plek! Lekker klein en gezellig, de hosteleigenaar en zijn vrouw waren super leuke mensen, en de groep van mensen die allemaal die dag in het hostel waren aangekomen was top! Een uur nadat ik aankwam begon de pret al, hosteleigenaar Mauricio gaf zoals elke avond een gratis salsales. Iedereen deed mee, en we hebben met z'n allen 2 uur staan dansen. Want Cali is de stad van de salsa! En dat hebben we gemerkt. Vervolgens werden we door Mauricio in taxi's gepropt die hij naar een salsabar stuurde, zodat we verder konden oefenen. Dat zag er natuurlijk hilarisch uit, een stelletje lompe gringo's dat hopeloos salsa probeert te dansen tussen alle enthousiaste locals in die het geweldig vonden dat we meededen. Gelukkig zat er een jongen in onze groep wiens opa en oma toevallig salsakampioen van Guatemala of zo waren, dus waarmee het niet zo genant was om te dansen als met de rest. Wel leuk dat iedereen het probeerde. :)
Zo ging het eigenlijk nog 2 dagen door, overdag deden we niet zo veel anders dan lang slapen, eten, rondwandelen en uitrusten in de zon op het terras.

Vervolgens ben ik naar Salento gegaan, een dorp in de koffieregio, waar ik echt een paar geweldige dagen heb gehad. Ik wilde er eerst maar 2 nachtjes blijven omdat ik met mensen uit Cali in Medellín zou meeten, maar ik moest gewoon langer blijven in dit paradijs. Een super leuk hostel net buiten het dorp, echt een soort grote gezellige woonkamer waar iedereen samenkwam en vanzelf in de chill-mode ging. Eromheen een groot grasveld met een restaurant, een hangmatplek en een enorme kampvuurplek, tussen alle heuvels waar de koffie werd verbouwd. Ook de eerste plek waar ik weer eens Nederlanders tegenkwam, en niet zo'n beetje ook! Gek om na zo'n lange tijd weer Nederlands te horen, ik merkte zelf dat ik er al minder vloeiend in was geworden, haha. Een dagje paard gereden naar een waterval waar we in gezwommen hebben (ijskoud), een hele dag gewandeld door de prachtige Cocóra vallei met de heuvels vol met 60 meter hoge palmbomen en de mysterieuze mist die ertussen hangt, oneindig veel pindakaasbrownies bij mijn nieuwe favoriete restaurant Brunch gehaald (believe me, het is écht de beste brownie die je ooit zult proeven), naar een koffieplantage geweest voor een rondleiding en koffie proeven, de heuvel van het dorp opgelopen voor een adembenemend uitzicht over de omgeving, elke keer weer met z'n 20en in 1 Jeep proberen te passen, en het raarste spel ooit gespeeld: Tayo, waarbij je een soort van metalen stenen in de klei moet gooien om te proberen de buskruitachtige papiertjes te laten exploderen.

Uiteindelijk toch deze topplek hebben kunnen verlaten, en op naar Medellín met 3 Nederlanders. Spijt dat ik Salento had verlaten hoefde ik zeker niet te hebben, want dit is echt een van mijn favoriete steden geworden! Medellín is zo bijzonder, 20 jaar geleden als gevaarlijkste stad van de wereld, en nu hartstikke hip en modern en een van de veiligste steden. Op Pablo Escobar (die naam kan je hier dus echt niet in het openbaar gebruiken, daar zijn de Colombianen heel ongemakkelijk mee) tour geweest en de free walking tour, met super interessante gidsen die zelf in de rampenstad zijn opgegroeid en Medellín door de jaren heen zo hebben zien verbeteren. Het is de enige stad in Colombia met een metrosysteem en daar zijn ze zó trots op, hij is megaschoon, niemand gooit afval op de grond en er is niks op de muren geschreven, nergens. We zaten onze tijd in Medellín vooral in El Poblado, het gezellige wijkje met Parque Lleras waaromheen alle barretjes en restaurantjes zaten en waar iedereen 's avonds samenkwam. Hier weer met Marlies die ik uit Salento kende afgesproken, en samen een dagje naar Guatapé geweest. Dat is een dorpje 2 uurtjes vanaf Medellín, waar je de 740 treden van een rots op kan klimmen en dan een prachtig uitzicht over alle meertjes en eilandjes in de omgeving hebt. Het dorpje zelf was ook heel schattig, alle huisjes beschilderd en versierd met alle kleuren van de regenboog. Wij hadden perfect weer die dag in Guatapé, maar toen we met de bus terug kwamen in Medellín bleek dat het zo hard geregend had dat de hoofdweg van noord naar zuid onbruikbaar was geworden. Zo hebben we dus 3 uur vastgestaan in de stad...

Ik kon nog wel veel langer blijven in Medellín, maar we namen de bus naar Santa Marta aan de Caribische kust, waar ik de volgende twee weken rond heb gehangen. Santa Marta zelf was eigenlijk niks aan, maar eromheen was zo veel te doen! Ik kwam de middag van Halloween aan met Marlies en een Belg, en we gingen naar het absolute party hostel voor het Halloween feestje die avond! En dat was niet mis, 350 mensen die naar het hostel kwamen, allemaal in vette kostuums, en ikzelf als spider lady. Ik had nog nooit eerder Halloween gevierd, dus als groentje was het nog eens extra leuk. Die avond bleef ik maar mensen tegenkomen die ik nog van eerder kende, tot aan de jungle in Ecuador toe! En dat is sindsdien eigenlijk niet meer gestopt, iedereen volgt dezelfde grote Gringo Trail die door Zuid-Amerika loopt.
De volgende dag maar naar een wat rustiger hostel verhuisd want naast megaparty's had die eerste niet zo veel te bieden, en daar bleek opeens iedereen te zijn dus dat was ook nog eens hartstikke gezellig.
2 daagjes naar Minca geweest, hoog in de Sierra Nevada bergen van Santa Marta, met uitzicht over de jungle, Santa Marta en de Caribische zee. We gingen naar een hostel een stuk boven het dorp Minca zelf, bovenop een heuvel. Om daar te komen vanaf Minca, moesten we een motortaxi nemen. Niemand had mij verteld dat het zo ver weg was en moeilijk om te komen, dus ik had gewoon mijn grote backpack meegenomen. Dus ik achterop die brommer, en die gast zei van ja joh lukt wel met die tas, dus hij nam mijn enorm zware backback voor op het stuur terwijl hij ons supersteil bergopwaarts door de modder moest sturen. Na 10 minuten stevig vasthouden aan de achterkant van die brommer begon het toch wat minder comfortabel te worden, dus riep ik naar die gast of we er al bijna waren, denkend dat dat een beetje een overbodige vraag zou zijn. Maar nee, meneer begon keihard te lachen en wees naar de top van de heuvel: daar moeten we heen!! Bleek dus nog minstens 40 minuten langer te zijn... En steeds modderiger werd het, steeds vaker moest ik van de motor af omdat we anders niet verder kwamen. En toen Casa Elemento eindelijk in zicht was en we nog maar een paar honderd meter moesten, crashten we big time: de banden slipten, de brommer viel op z'n kant, mijn tas vol de modder in en die gast er bovenop, en ik weer boven op alles. Daar lagen we dan! Hij schaamde zich dood, dat was wel te merken. Ik zag natuurlijk DE kans om korting te krijgen, maar helaas, ik moest betalen voor 20 000 pesos y un caído! Dat kon hij nog wel leuk zeggen. Als moddermonster aangekomen bij Casa Elemento was iedereen van rond Santa Marta tot aan de Ecuadoriaanse jungle er weer, en hebben we eindeloos gechilld, van het uitzicht genoten in 's werelds grootste hangmat (een enorm net op palen, uitkijkend over de jungle achtige heuvels), spelletjes gespeeld, en ons lek laten prikken door zandvlooien. Mijn benen waren weer prachtig, vol met rode bultjes en een enorme schram van de moddercrash. De volgende dag met z'n vijven een wandeling van 5 uur gemaakt, eerst de heuvel op naar het uitzichtspunt (ja echt mooie mist daarboven), en vervolgens naar beneden naar Minca, langs de watervallen, de koffieplantage die we niet konden vinden en Sausage Man die geen sausages had. Eindeloos met Zwitserse Vanessa gekletst, die nog mijn beste travel buddy tot nu toe zou worden.
We namen een Jeep terug naar Santa Marta, weer terug naar de Dreamer waar ik uiteindelijk maar bleef terugkomen en dikke vriendjes was geworden met de staff. Elke keer gingen we daar een dagje chillen (of 2, of 3), dan een paar daagjes weg met een klein dagrugzakje, en ja dan moesten we toch echt weer terug omdat onze tassen nog in de Dreamer lagen, en dan toch ook maar weer een dagje (of 2, of 3) bijkomen van de activiteit die we hadden gedaan. Zo zijn we nog naar het prachtige Tayrona park gegaan, Vanessa en ik lopen waar iedereen de bus nam, de hele jungle door naar de mooie Caribische stranden. Tijdens de wandeling twee keer bijna op een slang getrapt en gekke konijn-rat-achtige dieren waarvan ik de naam vergeten ben gezien. De eerste nacht met z'n vieren in een twee persoonstent gepropt geslapen, omdat onze Canadese vrienden onderweg erachter waren gekomen dat ze geen geld meer hadden (karma pluspunten alstublieft), dus dat was een nachtje niet bewegen en 's ochtends om 7 uur te tent uit gebrand worden omdat iedereen zich dood zweet. De tweede nacht daarentegen hebben we bovenop een rots geslapen in een hangmat (als je ooit de cover van de Lonely Planet Colombia ziet, dat is het) met uitzicht over zee, zodat we in slaap vielen met het geluid van de ruisende zee en dat we wakker werden door de zon die opkwam uit de Atlantische Oceaan.
Ook zijn we een paar dagen naar Palomino gegaan, waar we bijna op het strand sliepen. Een dagje wezen tuben: in een grote rubber band chillen terwijl je langzaam met de stroming van de rivier mee richting zee drijft. Tenminste... zo zou het moeten gaan. De hike naar het begin begon al goed: het was stikheet dus iedereen was al nat voordat we het water in gingen, Ed de dikke Engelsman liet al z'n biertjes de afgrond af vallen en sprong er achteraan toen ook z'n band naar beneden viel, en een Australiër stond in een enorme poepbrei die op het pad lag, van wie ik de naam ben vergeten omdat 'ie voor de rest alleen nog maar poop guy werd genoemd. Aangekomen bij de rivier kwamen we erachter dat het niet heel slim was om onze kleren nog over onze zwemkleding aan te hebben, want waar laat je die in een band. Meer dan de helft is dan ook alles kwijtgeraakt. Het duurde niet lang voordat ik erachter kwam dat ik maar nooit aan de wereldkampioenschappen tuben moet meedoen, en Vanessa ook niet. Op een of andere manier raakten we altijd achter, of dat nou de bosjes waren die we niet aan zagen komen, of enorme stenen die random uit het water opdoken. Leuk filmpje op GoPro is dat geworden, het ene moment zit ik tegen Alex aan te praten, en het andere moment hoor je LISA LOOK BEHIND YOU en knal ik op een steen, waar ik vervolgens door de gids eraf gehaald moet worden omdat ik me niet meer kan bewegen, verdwijnen mijn kleren in de stroming en duikt de gids er achterna, waarna hij 30 meter verderop weer omhoog komt met mijn short en t-shirt, tussen de stenen uitgevist! Toch was het echt heel erg leuk om te doen, alleen dus niet zo'n relaxte activiteit voor ons als het zou moeten zijn. :)

Na twee weken daar rondgehangen te hebben Santa Marta toch maar verlaten, en Cartagena voor een paar daagjes bezocht. Hele mooie koloniale stad, en toen wij er waren was er een soort festival, ze waren bezig met Miss Colombia kiezen. Allemaal wagens die voorbij reden met de kandidaten erop, gekke Colombianen die overal met schuim spoten, met poeder gooiden en vuurwerk dat echt een soort halve bommetjes waren lieten ontploffen, overal op straat. Helaas ook meerderen beroofd die dag, en later hebben we zelfs op een filmpje op Mario's GoPro teruggevonden hoe een man schuim in het gezicht van zo'n Amerikaan die bij ons was spoot, en hoe een compleet verklede vrouw hem vervolgens zakkenrolt.
Ook een dagje naar de moddervulkaan geweest, dat is echt een van de raarste dingen die ik ooit heb gedaan. Het is letterlijk een vulkaan gevuld met modder, maar veel vloeibaarder dan ik verwachtte. In zwemkleding ga je daar dan in en het is super drijfbaar, je kunt totaal niet normaal zwemmen of bewegen. Daar ga je dan liggen en gaan een paar van die pipo's je masseren, en dat moet dan goed voor je huid zijn. Bedekt met modder ga je er vervolgens uit en word je in de rivier gewassen door vrouwtjes die zonder ook maar iets te vragen je bikini van je aftrekken om die ook te wassen. Zoals we toen ook al zeiden tegen iedereen die vroeg hoe het was, het was eigenlijk gewoon heel erg raar.
Ondertussen had ik met een stichting voor straatkinderen in Medellín contact gehad, en zou ik daar 3 tot 4 weken vrijwilligerswerk gaan doen, omdat ik Medellín zo'n leuke stad vond. Ik vloog dus met Mario naar Medellín (vluchten waren vaak goedkoper dan bussen in Colombia), en daar aangekomen hoorde ik dat het project gesloten moest worden voor een paar weken. Ik heb me daar dus een paar dagen bezig gehouden met wat mijn nieuwe plan zou zijn (ik werd uiteindelijk niet voor niets Queen of Changing Plans genoemd), terwijl ik met Vanessa en Ramona in de Botanische Tuinen chillde. Nog een exotische fruit tour gedaan, en een avondje naar de voetbal! Er zijn twee teams in Medellín, en de supporters schenen helemaal gek te zijn. Dat moesten we natuurlijk zien, dus ging ik met Omri de Israëliër naar een wedstrijd van de Copa Sudamericana: Atlético Nacional tegen Sao Paulo. Ik had er even niet over nagedacht dat waarschijnlijk de hele stad dus met de metro daarheen zou moeten, dus strandde ik in een enorme metro-opstopping. Hopeloos nog een taxi op straat proberen te krijgen, maar dat probeerde iedereen natuurlijk ook. Uiteindelijk kwam ik er, konden we een kwartier van tevoren nog kaartjes kopen op straat, en inderdaad, het publiek was gestoord! Stadion proppievol, en ze hebben echt 90 minuten lang non-stop gezongen en geschreeuwd. En ook allemaal netjes voorbereid met een poncho onder de stoel toen het keihard ging regenen. Wij dus niet... Atlético won, dus de sfeer terug in de metro was ook geweldig.

Mijn plan was geworden: zeilen naar Panama! Daarvoor moest ik dus weer terug naar Cartagena, waar mijn vriendjes nog in hetzelfde hostel zaten toen ik aankwam. Daar een boot voor meteen de volgende dag geboekt, en op de meeting werd het al duidelijk dat dit een hele leuke reis met een leuke groep ging worden. Een reisverslag over Panama komt er dus meteen achteraan!