(Dieren)paradijs

Hola muchachos!

Voordat ik weer een heel bralverhaal begin over alles wat er de afgelopen maand is gebeurd (want dat is veeeel!) wil ik eerst even zeggen dat ik het zo leuk vind dat jullie mijn blog allemaal zo volgen! En wat een leuke reacties elke keer, dat zorgt ervoor dat ik mezelf er toch steeds weer even toe weet te zetten om jullie in het verre Nederland weer een leuk verhaaltje te bezorgen.

De afgelopen maand heb ik Ecuador verkend, en dat begon niet met het minste: de Galápagos eilanden! Vanuit Máncora in Peru nam ik met Jae en Jeremy de bus naar Guayaquil, Ecuador. Mijn eerste grensovergang, het verzamelen van stempeltjes in mijn paspoort is begonnen. En wat ging het makkelijk! Ik had het heel anders in gedachten. Guayaquil is nu niet echt een stad waar je gezellig wilt verblijven, dus Jae verliet ons de volgende dag meteen en Jeremy en ik gingen op pad voor een vliegticket naar de Galápagos. Toen we de goedkoopste gevonden hadden (wacht, de minst dure) deden mijn beide betaalpassen het niet. Gelukkig kon Jeremy de rijke Australiër dat wel even voorschieten, maar de rest van de dag lukte het me nog steeds niet om geld uit de muur te krijgen. Toen ik ´s avonds ING belde bleek mijn credit card nog niet geactiveerd te zijn (hihi), dus de volgende dag voor de vlucht kon ik pinnen, maar op de eilanden had ik er weer zoveel problemen mee dat ik bijna de hele tijd gebruik heb gemaakt van the Bank of Jeremy zoals hij dat zo leuk zelf noemde.

We vlogen op Baltra eiland en met veerboot en bus kwamen we aan in Puerto Ayora op Santa Cruz. Daar maakten we een plan voor hoe we de eilanden het beste konden bezoeken, en ondertussen keken we onze ogen uit naar wat er allemaal in de haven leefde: zeeleeuwen, zeeleguanen, pelikanen en enorme krabben. De volgende dag was een dagje snorkelen op eiland Santa Fé. Niemand had ons verteld dat we misschien wel wetsuits nodig hadden, dus na 2 keer een uur kwam ik volledig blauw uit het water. Maar het was het zo waard, temidden van al die felgekleurde vissen in verschillende soorten en maten, zeeleeuwen, kleine haaien, en zelfs een enorme steenvis! Ook ergens aan land gegaan waar letterlijk honderden zeeleguanen zaten. Dit was de dag dat ik erachter kwam dat mens en dier op de Galápagos gewoon één zijn, de dieren zijn zo gewend aan mensen, je kan zo dichtbij komen en de zeeleeuwen spelen met je alsof je een van hen bent.

De volgende 5 dagen zijn we op een cruise gegaan rond het noorden van het grootste eiland: Isabela. Dat was natuurlijk geen backpackerprijsje, maar na wat research waren we erachter gekomen dat je daar alleen met een cruise kon komen, en dat daar toch echt de meeste en beste dieren zaten, dus dat konden we niet missen. We zaten met z´n 16en op de boot, een hele leuke groep. Op dag 1 naar het zeeleeuwenwalhalla geweest (hoewel dat eigenlijk overal op de Galápagos was), een klein eilandje en overal waar je keek zaten ze, en ook tijdens het snorkelen kwam je meer zeeleeuwen dan snorkelaars tegen. Die nacht naar de westkant van Isabela gecruist, waar we de volgende ochtend gesnorkeld hebben in een baaitje vol met schildpadden en blue footed boobies (google translate vertelt mij dat dit blauwvoetgenten in het Nederlands zijn?), en helaas kun je de tientallen kwallenbeten van die ochtend nog steeds op mijn handen en enkels zien zitten. Onderweg naar het volgende vulkanische eiland waar we hebben rondgelopen op de lavagrond tussen de zeeleguanen en baby zeeleeuwen, verscheen er een enorme groep dolfijnen rond de boot die een stukje met ons meezwommen.
De dag erna aan land gegaan op Isabela, waar we de enorme landleguanen hebben bekeken en tientallen verschillende vogels die onze leuke gids allemaal stuk voor stuk na kon doen (en dan niet alleen het geluid, maar ook de "dans"..). Gesnorkeld tussen de schildpadden, dolfijnen, zeeleeuwen die zelfs niet bang waren om recht op je af te zwemmen en met hun neus je bril aan te tikken, pufferfish (hier moest ik weer google translate gebruiken, ik heb het over kogelvissen), en nog veel meer. De zonsondergang die avond was de meest magische die ik ooit heb meegemaakt. Midden op de evenaar, dolfijnen die voor de ondergaande zon langs uit het water sprongen, en aan de andere kant van de boot, 40 meter van ons vandaan, een blauwe vinvis die even zijn ruggetje liet zien. Als in een film!
De dag erna stond in het teken van de haai, tijdens de twee snorkels die we deden op Santiago en Sombrero Chino waren we omringd door white spotted reef sharks (oftewel witgevlekte haaien), tot wel 2 meter lang. Onze gids vond het zelfs leuk om ze aan hun staart te trekken. Verder nog enorme en zeer giftige stingrays (pijlstaartroggen?) gezien.
De cruise afgesloten met een bezoek aan het schildpaddencentrum, wat eerlijk gezegd niet zo heel veel voorstelde. Daarom zijn Jeremy en ik daarna nog naar de hooglanden van Santa Cruz gegaan, waar de reuzenschildpadden (die trouwens echt recht aan hun naam doen) vrij rondliepen. Daar ook een lavatunnel doorgelopen/gekropen.

Jeremy en ik zetten onze reis op de Galápagos voort van Santa Cruz met de veerboot naar het stadje in het zuiden van Isabela. Een hoop stress voordat we eindelijk op die boot zaten, omdat letterlijk AL onze kleren nog in de lavanderia zaten en die vrouw opeens lekker 3 uur siësta had genomen, en de meisjes waarbij we ons bootticket hadden gekocht bleken niet te hebben doorgegeven dat er 2 plaatsen gereserveerd moesten worden. Op een gegeven moment stond de hele havencrew om ons heen hysterisch in onverstaanbaar Spaans te praten, maar ze losten het allemaal op, en wij konden terecht op een overvolle boot die ons na 2 uur wild over de golven stoten in Puerto Villamil bracht. Daar aangekomen gingen we met 2 Australische meisjes naar hetzelfde hostel, wat het beste hostel van het eiland scheen te zijn (was uiteindelijk inderdaad zo), maar toen er maar 2 plekken bleken te zijn was het beste wat we konden bedenken er steen, papier, schaar om te spelen, en dat win ik natuurlijk op de goede momenten :).
Op dit eiland hebben we een dagtour naar de lavatunnels gedaan, maar deze keer konden we erin snorkelen. 2 enorme manta rays van 6 meter gezien, gouden roggen, pinguïns, een zeepaardje, en natuurlijk weer schildpadden en haaien (zooo gewoon). Bovenop de lavatunnels konden we de blue footed boobies zien broeden, met allemaal kleintjes om zich heen.

Ons laatste eiland was San Cristóbal, waar we 4 dagen gedoken hebben! Op de veerboot naar dit eiland zaten we langzaam in slaap te vallen, totdat we opeens opgeschrikt werden door een dolfijn die uit het niets naast de boot een paar meter in de lucht sprong, en toen weer verdween. Kan alleen op de Galápagos :). We wilden heel graag DE duikersplek van het eiland, Kicker Rock, duiken, maar dat kon alleen met een duikersbewijs. We besloten dus om eerst 3 dagen cursus te doen om dat te halen, en wat een ervaring was dat! De eerste keer dat ik onder water ging was alles wat ik kon denken O MIJN GOD IK ADEM ONDER WATER!! En dan ook nog leren duiken tussen de zeeleeuwen op een van de mooiste plekken op aarde, en de tweede dag zelfs een wrak, heel vet. Ik moest wel steeds als een superslome naar beneden omdat mijn oren er zo slecht tegen konden, en elke keer als ik boven water kwam werd ik weer vreemd aangekeken omdat er allemaal bloed uit m´n neus kwam (no worries, onze duikvriend zei dat het normaal was). Ondertussen moesten we ook allemaal filmpjes kijken in de duikschool en een heel boek doorlezen (lees: doorbladeren), want de 3e dag hadden we een toets. Die hadden we net zo goed niet hoeven maken, want elke keer als de duikinstructeur wegliep wees zijn vrouw ons de goede antwoorden aan, en het was ook geen toeval dat ze onze blaadjes met een blauwe pen nakeek.. Gelukkig gaat het vooral om het praktische deel, toch?
Waar we het uiteindelijk allemaal voor deden, Kicker Rock, was het zo waard. Het belangrijkste: we hebben een hamerhaai gezien!! Dat was waar we de hele tijd op hoopten, en wij waren de enigen die dag die er een zagen! Ongeveer 2,5 meter lang. Verder was het prachtig daar, boven en beneden, supergrote gevlekte manta ray gezien, natuurlijk schildpadden en zeeleeuwen, en op het laatst kwamen we terecht in een enorme school zwarte vissen, die als je even niet bewoog je insloten, en allemaal weer uiteen gingen als je er even een arm of been door zwaaide. Daar konden we ons de rest van de dag wel vermaken, als er geen zuurstoftekort dreigde.. Die dag ook weer de dolfijnen experience gehad, tientallen dolfijnen die een halfuur lang met de boot meezwommen, op het voordek kon je ze bijna aanraken.

Terug in de haven werden we met onze backpacks van de ene op de andere boot gezet, om terug te gaan naar Santa Cruz voor onze vlucht terug. Beiden met een t-shirt lichter, omdat daar de eerste duikdag zeeleeuwen overheen hadden gepist. Na ze een dag in de badkamer gehangen te hebben stonk die ook helemaal naar zeeleeuwenpis, dus dacht ik slim te zijn en ze in een boom naast ons raam te hangen, waardoor ze de volgende dag beneden lagen en er op een of andere manier geen deuren of ramen of iets van een opening naar dat stuk waren, leuk die zeeleeuwen...
Onze vlucht bijna gemist omdat ik sloom was met inpakken, maar toch niet omdat 'ie een uur vertraging had. Hihi.

Aangekomen in Guayaquil zijn we z.s.m. naar het busstation gegaan om weg te komen uit die vreselijk saaie stad. Jeremy naar Quito, ik naar Cuenca! Heel leuk stadje, deed me zelfs een beetje denken aan Cusco. Ik moest wel even wennen dat er zo weinig dieren waren. Heb wat rondgelopen en een museum bezocht met een Zwitsers meisje, het Panamahoedjes museum met 2 Oostenrijkse meisjes, en een dagje naar het Parque Nacional Cajas. Gelopen rond twee meren door de uitgebreide vegetatie met superveel bloemen die nergens anders op de wereld dan in dat park te vinden waren, terwijl het op 3500 meter was. Het werd duidelijk dat ik vlakbij de evenaar was nu! In Cuenca ook nog naar de dokter geweest, want mijn oren bleven maar dicht zitten van het duiken nog, en de pijn vertelde mij dat het niet helemaal goed was. Bleek bloed in mijn middenoren te zitten, waardoor ik 4 soorten medicijnen kreeg (want zo werkt dat hier in Zuid-Amerika, als je ziek bent word je met zo veel mogelijk medicijnen volgepropt want daar word je dan zeker weten beter van).. Ze waren wel heel aardig en hielpen me supergoed.

Mijn volgende stop was Baños, waar ik weer met Jae meette die net terugkwam van een weekje Miami (even tussendoor, lang verhaal). De busreis van Cuenca naar Baños was vreselijk. Dat het 7 uur lang in de volle zon was was nog te doen, maar de dikke man naast mij kon misschien maar beter even stoppen met de helft van mijn stoel innemen, zelfs toen ik hem na een tijdje duidelijk begon te duwen, meelezen over mijn schouder, keihard meezingen met de muziek, en stinken.
Aangekomen in Baños ging ik naar het hostel waar ik met Jae had afgesproken, maar die zat vol. Vervolgens nog wat hostels die mensen me hadden aangeraden uitgeprobeerd, en pas bij de 4e was er plek: de twee laatste. Dat had ik nog nooit gehad, volle hostels! Na een halfuur proberen Jae te bereiken kwam ze precies op tijd voordat de plek werd weggegeven. Achteraf bleek het Ecuadors onafhankelijkheidsdag te zijn, vandaar. We zijn naar de bekende schommel geweest met op de achtergrond de vulkaan Tungurahua, waarbij het plan was om een taxi de berg op te nemen en naar beneden te lopen. De taxi omhoog namen we inderdaad, maar dat lopen naar beneden was door iets te donkere afgelegen paadjes, waardoor we maar weer langs de weg gingen lopen, en uiteindelijk ook een taxi naar beneden hebben genomen... Dit soort dingen gebeurden de rest van de tijd dat ik met Jae reisde nog wel vaker.
Toen we onderweg in een restaurantje zaten, kwam de eigenaar opeens naar ons toegerend van sorry sorry dat ik jullie stoor, maar jullie moeten echt naar buiten komen want de vulkaan is helemaal vrij van wolken en heel goed zichtbaar! En hij legde ons alles uit over de veiligheid i.v.m. de vulkaan in Baños en waar hij woonde enzo. Net hiervoor hadden we het erover gehad dat we Peruanen zo veel aardiger vonden dan Ecuadorianen, maar hierdoor zijn we toch een beetje van gedachten veranderd :).
Ook een fietstocht langs de superzielige "dierentuin" en alle watervallen van de vallei gemaakt. Toen we omhoog liepen van de weg naar de eerste waterval, en onze weg door allemaal spinnenwebben werd versperd, besloten we dat we de waterval van een afstandje ook best mooi vonden. Gelukkig werden ze steeds beter, naar de laatste waterval zijn we helemaal afgedaald en die was prachtig. Toen we die avond de fietsen terug wilden brengen, was de verhuur opeens niet meer open. De 2 jongens van het hotel ernaast waren niet echt behulpzaam, dus zijn we later nog een keer teruggegaan en uiteindelijk werd ik om 1 uur 's nachts uit m'n bed gehaald omdat de vrouw van de verhuur op de stoep van het hostel stond. "Lo siento mucho, lo siento mucho!" bleef ze maar zeggen terwijl ik daar in m'n pyjama en met slaaphoofd de fietssleutels kwam brengen.

Voordat we onze bus naar Quito namen, nog even een duik in de hotsprings genomen, hmm. Van het busstation in Quito naar het hostel was nog een heel gedoe. De taxichauffeur zei dat de rit 10 dollar kostte, maar ik zeurde en we kregen 'm voor 8. Alleen op de helft van de rit begon hij opeens over dat 'ie er even beter over na had gedacht en dat het toch echt wel 10 dollar was want het was zo ver. Ik in mijn beste Spaans daar natuurlijk tegenin, want zo hadden we het niet afgesproken. Superlange discussie, meneer zette zijn zielige stemmetje op en begon over dat er zoveel verkeer was, zette de taxi stop en zei dat 'ie niet verder ging, dus ik zei dan betalen we niet en wilde onze tassen uit de achterbak halen, terwijl Jae in de taxi bleef zodat hij niet wegreed. Hij deed de achterbak niet open, en gaf na een minuutje of 2 toch toe. Het laatste probleem was dat wij aangekomen bij het hostel alleen 20 dollar hadden, en hij had natúúrlijk geen wisselgeld. Jae rende naar het dichtstbijzijnde supermarktje om te wisselen, en zo kwamen we er uiteindelijk toch nog uit.

Die avond uit geweest in Quito, de volgende dag een voorbereidingsdag en die avond naar de jungle! Tweede keer dat al mijn kleren nog in de lavanderia zaten, en het vrouwtje er al vandoor was. Door de goede hulp van de jongen van de travel agency van het hostel werden er allemaal mensen gebeld en kwam er uiteindelijk iemand met de sleutel van de wasserette, en hadden wij in ieder geval meer dan 1 onderbroek voor 5 dagen jungle. We werden 's nachts met een busje naar Lago Agrio gereden, waarvandaan we werden opgehaald door onze gids die we door zijn moeilijke naam maar Jungleman gedoopt hebben. Met de bus naar de brug, waarvandaan we met een kano de Amazone in gingen! Intussen zat ik de hele reis met mijn "in case of emergency-zakje" op schoot omdat ik weer eens buikproblemen had (backpacker life). Het begon al goed: apen die hoog boven ons in de bomen de rivier overstaken en zich naar beneden lieten vallen, een dikke vette anaconda in het water, een baby anaconda op een tak, heel veel vogels als papegaaien en toekans, en een wolaap (deze kon ik zelf nog wel bedenken zonder google translate :)). Toen het keihard ging regenen, wat ik opzich had kunnen verwachten in het regenwoud, stopten we onszelf weg in onze poncho's, maar de (belangrijke) papieren in mijn tas hebben die reis niet overleefd.. De lodge bestond uit verschillende hutten, en Jae en ik sliepen in de kamer met twee hele bange Duitse meisjes. Die waren niet zo blij toen we die avond de nachtwandeling deden en eigenlijk alleen maar dikke grote spinnen hebben gezien (en dunne, de schorpioenspin) en verder schorpioenen en dikke insecten. Jungleman legde uit dat de rieten daken van de hutten, en vooral die van de eetkamer, tarantulavriendelijk waren en dat de slangen er ook graag de warmte op kwamen zoeken. Nou dat hebben we gezien, elke avond in de eetkamer waren we omringd door spinnen, en er zat een boa constrictor lekker te chillen in het wc-hokje. De muskieten vielen gelukkig heel erg mee, en we hoefden niet eens malaria-tabletten te slikken (ik heb mij laten vertellen dat je heel raar gaat dromen van de pillen die ik van iemand heb gekregen...). Overdag deden we dingen als een lange wandeling door het woud, wegzakkend in alle modder met onze rubberen laarzen, terwijl we super giftige maar super kleine kikkers, slangen, rupsen en spinnen vonden, naar een jungledorpje waar we al het jungle eten geproefd hebben, naar een shaman (medicijnman) waar we het supersterke natuurlijke medicijn Ayahuasca mochten proeven en twee mensen hun ruggen werden bewerkt met planten waardoor ze helemaal opzwollen, en gewoon op pad met de kano om alle dieren te spotten: luiaarden, het kleinste aapje van de wereld (12 cm!), apen met coole grote ogen (weet naam niet meer), een rode ratelslang, vleermuizen en heel veel vogels.
Elke avond met zonsondergang gingen we naar het meer om te zwemmen tussen de piranha's, anaconda's en kaaimannen, en om de prachtige bliksemschichten boven het Amazonewoud te bekijken. Als het dan helemaal donker was namen we onze zaklamp bij de hand en voeren we rond het meer op zoek naar glinsterende kaaimansoogjes.

De laatste dag van onze tour waren we maar met zijn 4en, de rest had maar 4 dagen. Jae, ik en 2 Belgische vrouwen gingen met Jungleman de kano in om een dagje te peddelen. Die dag hebben we nog een baby anaconda gevonden, en een dode piranha in het water! Die was een stuk groter dan ik dacht, en zwaar ook. En op een of andere manier waren we toch een beetje terughoudend om de tanden te voelen..
Ondertussen nam Jungleman zijn soort van telescoop overal mee naartoe, en spotte hij de mooiste vogels die hij ons dan daar doorheen liet zien. Hij spotte alles, en als wij dan vroegen hoe hij dat kon zien zei hij simpel: oh de tak had een beetje een andere kleur. Tussen al die miljarden takken...
De laatste ochtend werd ik wakker van het gefluister van mijn naam; Jungleman had een tarantula voor me gevonden, want ik moest zo nodig de hele tijd zeggen dat ik er eentje wilde vasthouden. We hebben toen een tijdje met 'm zitten spelen, overal laten lopen en wat een lief beestje is het eigenlijk! Heel zacht, licht en harig, gewoon een aaibaar diertje dat niks doet. Verder die dag terug naar Quito gereisd, back to civilization zoals Jungleman dat noemde.

De laatste twee dagen van Jae voordat ze naar huis vloog nog twee leuke uitstapjes gemaakt. We zijn een dag naar Mitad del Mundo geweest, het midden van de aarde, oftewel de evenaar. Eerst naar het monument met de (kwamen we later achter) neplijn, waar we veel te lang geshopt hebben in alle souvenirwinkeltjes. Toen we vervolgens naar het soort van museum gingen een stukje verderop, was het net gesloten. Toen de beveiliger naar de poort kwam om iemand naar buiten te laten, heb ik 10 min lang in mijn zieligste Spaans tegen hem aan staan smeken, waarna hij wonder boven wonder iemand ging bellen die ons uiteindelijk een privé rondleiding heeft gegeven. Hier was de echte evenaarlijn, en daar was bewijs voor ook: een bak met water leeg laten lopen precies op de lijn zorgde ervoor dat het water recht naar beneden ging, terwijl 1 meter ten noorden van de lijn duidelijk een draaikolk tegen de klok in ontstond en ten zuiden van de lijn duidelijk met de klok mee. Ook konden we een ei op een spijker laten balanceren, en testten we dat onze kracht veel kleiner was op de evenaar. Wat ben ik soms blij dat ik Spaans spreek :)

De dag erna de vulkaan Cotopaxi opgegaan, geklommen in de vrieskou, weggestopt in onze poncho's terwijl we naar zuurstof snakten en kleine mini babystapjes namen, tot een gletsjer op 5000 meter. Zware tocht, maar het was het helemaal waard. Vervolgens met mountain bikes afgedaald, waarna de gids vroeg of ik ervaring met fietsen had (nou.. ;)).
Nog een gratis wandeltour door de stad gedaan, Jae uitgezwaaid, wat dingetjes geregeld, mobiel in een wasbak met openstaande kraan laten vallen waardoor 'ie nu de komende dagen in een plastic zak met rijst zit (gaat hoogstwaarschijnlijk niet meer werken jongens) en vandaag naar de supergrote markt van Otavalo geweest, en naar een kratermeer.
En over een uurtje naar Colombia! Wordt bijna 20 uur reizen, dus ik hoop dat ik deze keer een wat beter busmaatje heb.

Tot snel, heeeel veel besos uit Quito